Ο χορός της βροχής
Καινούρια βιβλία βάρυναν τις σχολικές τσάντες, προγράμματα ανακοινώθηκαν και τοιχοκολλήθηκαν, φρέσκες ιδέες ακούστηκαν όπως η βροχή στο τσιμέντο, καλοκαιρινές αναμνήσεις κλειδώθηκαν στο χρονοντούλαπο της λήθης...
Το μόνο που απόμεινε , να βάψω με αόρατο σπρέυ φαντάσματα του παρελθόντος που περίμεναν να γυρίσω για να με στοιχειώσουν και πάλι...γιατί ηταν σίγουρο πως θα ξαναγύριζα...όπως είναι σίγουρο και οτι τα φαντάσματα δε σκοτώνονται ποτέ. Καραδοκούν για να τρυπώσουν απο τη δαντελένια πανοπλία μου για με φοβίσουν και πάλι.
Όμως αυτή τη φορά δε θα τους περάσει. Έχτισα ενα κάστρο απο πέτρα, το έντυσα με κάκτους και φραγκοσυκιές, το φώτισα με ήλιο καυτό και προετοιμάζομαι για τη μεγάλη έξοδο.
Ο χορός της βροχής έπιασε...
Πάμε γι' άλλα...
Ετικέτες art
αναρτήθηκε από το χρήστη Tamara de Lempicka στις
5:13 μ.μ.
4 σχόλια:
Αν ήταν να φεύγουν τα φαντάσματα μ' ένα χορό της βροχής....
Πες μου κι εμένα πώς το πετυχαίνεις!
Φέρνω από την Santa blue ένα σκιάχτρο που τα διώχνει .Πέτα το σπρέι.
Δεν κάνει δουλειά...
Και από την άλλη αν σου λείψουν (τι θα απογίνουμε χωρίς αυτά) έχω ένα μπουκαλάκι στην δεξιά τσέπη του παλτού μου. Πάρτο και αυτό και πιες το όταν θα αποφασίσεις πως δεν μπορείς να ζεις μέσα σε αυτό το κάστρο όταν θες και πάλι εκείνα τα κακοβαλμένα γέλια τους και την επιστροφή τους.
Δεν είναι φαντάσματα. Είναι χρωμοσώματα σε λανθάνουσα κατάσταση που επιτίθενται στις φλέβες μας. Βρες μέσα σου το παρελθόν των προγόνων σου. Χάιδεψε εκείνους που ναι πληγωμένοι γιατί δεν τους ακολούθησες, χάιδεψε τους, φίλησε τους, σκούπισε τα δάκρυα απ τα μάτια τους, πάντρεψέ τους με τους άλλους.
Εμείς είμαστε τα φαντάσματα Tamara. Με το μέσα μας πρέπει να φιλιώσουμε, κι αν το κάνουμε αυτό γινήκαμε άτρωτοι…
Παλεύοντας με τα κύματα της θάλασσας το ανακάλυψα αυτό.
Γυρίζοντας πίσω στη μήτρα της μάνας.
Από τότε μία επιτίθεμαι, στοχεύω και σπαθίζω εμπρός, μια οπισθοχωρώ, σκύβω και σκαλίζω τη γη. Κι έτσι συνεχίζω να ζω…
Να επιτεθείς όταν τα φαντάσματα γίνουν φίλοι σου, έκραξε η φωνή που ξέφυγε απ τις πηγές του Αχέροντα κάτω απ τη σκάλα της Δέσπως.
Παντα εκει ειναι αυτα, nosyparker, δε φευγουν ποτέ...το θέμα ειναι ποσο αφήνεις να σε στοιχειώνουν...και γι'αυτο δε μου λειπουν candyblue...σιγουρα θα βγω απ'το καστρο μου οταν ερθει η ωρα... ειναι νωρίς ακομα.
vita mi, δεν τους ακολουθησα γιατι εγω αλλου πηγαινα, αν και παραστρατησα πολλες φορες... Γι'αυτο σταματησα, για να κοιταξω τον εαυτο μου καταματα και να συμφιλιωθω μαζι του...
Goodbye and...hello...(με αυτη τη σειρα!)
Δημοσίευση σχολίου
Εγγραφή σε Σχόλια ανάρτησης [Atom]
<< Αρχική σελίδα