Goodbye and Hello...
αναρτήθηκε από το χρήστη Tamara de Lempicka στις
12:18 π.μ.
26.9.06
Προηγούμενες αναρτήσεις
- Ο χορός της βροχής
- Αρχές Σεπτέμβρη...
- Απορία...
- "Η Θάλασσα Μέσα Μου"
- Η αυγή
- Καλό Μήνα.......!
- "Ακριβό μου διθέσιο... παλιό μου αμάξι..."
- μαθήματα ζωγραφικής..................1
- φεγγάρια-θάλασσες-ξωκλήσια-γειτονιές
- Προχθές ανακάλυψα τα blogs και σήμερα σκάω μύτη γι...
Εγγραφή σε
Αναρτήσεις [Atom]
6 σχόλια:
Πάντα!
Και για μένα αυτό ισχύει
Στο τέλος ότι δεν σε σκοτώνει καθώς αποχωρίζεται από σένα σε κάνει πιο δυνατό
Και μετά αποστάζεις τις άσχημες αναμνήσεις και αναπολείς τις όμορφες. Και πονάς.
Ένα βράδυ είδα στον ύπνο μου την Αφροδίτη της Μύλου με χέρι. Λαίμαργα σκουλήκια κολύμπαγαν στις φλέβες του χεριού της. Ήταν σάπιο ως το κόκαλο. Το πρωί που σηκώθηκα αποφάσισα να το κόψω και το έκοψα. Πολλά χρόνια πριν από μένα είχε δει το ίδιο όνειρο κάποια που της έμοιαζε. Το πρωί που σηκώθηκε, το έκοψε κι αυτή…
Ας κάνουμε τη ζωή μας Αφροδίτη της Μύλου είτε με χέρι, είτε χωρίς αρκεί να μην έχει σκουλήκια...
Candyblue,
παντα!
ετσι λεω κι εγω...
ετσι εμαθα να λειτουργω με τη δουλεια μου.Τα "καλυτερα" εργα μου πρεπει να τ'αποχωριστω για να προχωρησω παρακατω...δε φτανει να τα καταχωνιασω καπου να μην τα βλεπω. Πρεπει να πονεσω, (οπως λες κι εσυ grtbound) που δε θα μπορω πια να τ'αγγιζω, να τ'αλλαζω, οπως αλλαζω κι εγω, μερα με τη μερα...
ισχυει το ιδιο ομως και με τους ανθρωπους? Ως ποτε?
παντα?!?
vita mi...
τι ονειρα ειναι αυτα που βλεπεις καλε μου?
Πάρε ένα δικό μου :)
http://i79.photobucket.com/albums/j132/grue_doodles/cityblues.jpg
gritbound...
thanks!
:D
Δημοσίευση σχολίου
Εγγραφή σε Σχόλια ανάρτησης [Atom]
<< Αρχική σελίδα