Το Παγόβουνο

Photo : http://defiant.corban.edu/gtipton/net-fun/iceberg.html



- Είσαι σαν αυτό! Μου είπε η μικρή μου αδερφούλα όταν με πρωτογνώρισε , δείχνοντάς μου την αφίσα ενός παγόβουνου που είχα κρεμασμένη στο δωμάτιό μου.
- Τι εννοείς? Τη ρωτάω αυτόματα, έτοιμη ν ’αστράψω και να βροντήξω που με συγκρίνει μ ’ένα ψυχρό κομμάτι πάγου, ενώ εγώ της έχω μεταδώσει τα πιο θερμά μου αισθήματα ως τώρα.
- Ένα μικρό κομμάτι , μια κορυφή που ξεπροβάλλει από την επιφάνεια της θάλασσας ενώ από κάτω κρύβεται ένας ολόκληρος κόσμος…

Η φουρτούνα μέσα μου κόπασε , το κύμα έσκασε στην ακτή εκτονώνοντας την ένταση και η σκέψη μου πήρε πιο ψύχραιμη τροχιά.

Δεν ξέρω αν είμαι το παγόβουνο, πάντως σίγουρα οι συντεταγμένες της ψυχής συμπίπτουν με το κέντρο βάρους του.
Τοποθετήθηκε εκεί πριν μερικές χιλιάδες χρόνια όταν ένα καράβι ναυάγησε κι από τότε εκεί κατοικεί, κάτω από την επιφάνεια, κρατώντας την αναπνοή της, περιμένοντας…τι?
Καράβι της είναι τώρα το παγόβουνο, το οποίο ταξιδεύει με χαλασμένη πυξίδα, η μήπως μαγνητισμένη? Μπορεί και μαγεμένη.

Αίσθηση κινδύνου: μηδενική.

*Κάποτε βρίσκεται κοντά στην πόλη, σε αναζήτηση παρέας, με κίνδυνο να λιώσει από τους απάνθρωπους ρυθμούς των κατοίκων της που βάζουν φωτιά στα δάση και σκοτώνουν τα ζώα με την αλαζονεία τους.

*Κάποτε χάνεται στη μέση των ωκεανών, αιωρούμενο στη μοναξιά της σιωπής με κίνδυνο να μη το βρει ποτέ κανείς για να το εξερευνήσει .

Μα οι πιθανότητες είναι ελάχιστες για ένα παγόβουνο. Η εμφάνισή του είναι τέτοια ώστε να τραβάει την προσοχή , μα για λίγο. Γιατί αυτό που φαίνεται είναι ελάχιστο σε σχέση με το όλον και ποιος νομίζεις πως θα σκεφτεί , πως "Δε μπορεί, κάτι καλό θα κρύβεται από κάτω" . Μα κι αν ακόμη το σκεφτεί γιατί είναι από τη φύση του διορατικός, μήπως νομίζεις πως θ ’αφήσει τη δουλειά του, την ήσυχη γωνιά του και τη βόλεψή του για να βουτήξει στα παγωμένα νερά ?


Τι κι αν η ψυχή φωνάζει:

Είμαι εδώ!
Λίγο πιο κάτω από την επιφάνεια των πραγμάτων!
Μη φοβάσαι !
Πάρε ανάσα και κάνε μακροβούτι, μια απόφαση είναι όλα… Κι αν κρυώσεις, θα σε ζεστάνω με την αλήθεια μου, κι αν χάσεις το δρόμο θα σε οδηγήσει το φως μου, κι αν φοβηθείς πως δε σου φτάνει ο αέρας, θυμήσου πως έχω αρκετό οξυγόνο και για τους δυο μας….

Μα οι ωτοασπίδες που σου φόρεσαν βλέπω πως έχουν γίνει πια ένα με το δέρμα σου…

Τι κι αν αυτή ουρλιάζει:


Που είσαι ???
Μ ’ακούς !!!
Είμαι εδώ .
Λίγο πιο κάτω από την επιφάνεια….