Λυπάμαι…

Ξεκινώ μ’αυτό το ρήμα και μ’αυτό θα τελειώσω γιατί είναι το μόνο που εκφράζει στ’αληθεια το συναίσθημα που ξεβράζει ένα τέλος. Αυτό που πρέπει να το πάρω απόφαση πως μεγάλωσα πια αρκετά ώστε να είμαι σε θέση να δώσω. Ειδικά όταν το άδικο μου τρυπάει το λαιμό σαν κάκτος που φύτρωσε μέσα μου και μεγαλώνει με τις σιωπές των χρόνων και με αλήθειες που ποτέ δεν ειπώθηκαν για χάρη μιας σχέσης τόσο «ιερής» όσο αυτής που επιλέγεις για να χτίσεις και δε στη φοράνε καπέλο από τη στιγμή που έρχεσαι σ’αυτό τον κόσμο…

Για χάρη της λοιπόν εδώ θα πω τα ευχαριστώ μου τα οποία λέω χρόνια και πληρώνω τώρα με το τίμημα της άδικης κατηγορίας… Για την παρέα, για το καταφύγιο που ήταν όταν τα πράγματα ήταν αφόρητα … για τις χαρές και τις λύπες που μοιράστηκα, για τις συμβουλές που πήρα και που έδωσα και για όσα αλλα εζησα σε μια τετοια σχεση όσο ακομα οι καρδιες ήταν αγνες από την αφελεια της παιδικοτητας.

Και συγνωμη για όσα δεν ειχα να προσφερω και για οπου δε μπορεσα να είμαι παρων. Αυτό που σιγουρα όμως ειχα και το εδινα παντα απλοχερα ήταν ένα και εξακολουθει να να είναι το πιο πολυτιμο μου… Την αληθεια μου, την ειλικρινεια μου… Όμως καθως φαινεται αυτό για πολλους δεν αρκει , ουτε εκτιμαται όσο τα υλικα αγαθα η αλλα πράγματα που παιρνουν τη θέση του στον καταλογο των αξιων όσο μεγαλωνουμε.

Τοτε αρχιζουν οι δευτερες σκεψεις, τα αθλια συμπεράσματα και οι αδικες κατηγοριες που φορτωνεται προφανως αυτος που είναι πιο κοντα. Δεν πειραζει όμως, όπως μου ειπες κι εσυ πολύ σωστα , γιατί έχω συνειδηση καθαρη .Γιατί ξέρω εγώ και μου αρκει, πως κάθε φορα σου ελεγα την αληθεια μου , ακομη κι όταν αυτή δεν ήταν και τόσο ευχαριστη, ήταν ο τροπος μου για να σε προστατεψω από τον πονο που προκαλει αυτό που ελαβα εγώ. Την υποκρισια που κρυβει το κατευναστικο χτυπημα στην πλατη, τα μισολογα που γινονται χειμαρρος μολις στριψεις στη γωνια, ενώ μπροστα στα ματια σου παρουσιαζονταν σα γαργαρο νερο…

Ηξερες παντα με ποιον έχεις να κανεις , η μαλλον θα ηξερες αν οι προσωπικες σου ανασφαλειες δε με τοποθετουσαν στο ιδιο τσουβαλι με ολους αυτούς που σου τις προκαλεσαν. Δυστυχως δεν με καταλαβες. Και παρολο που το πρωτο χαστουκι που εφαγα ήταν αρκετά δυνατο ώστε να το συνειδητοποιησω και να κρατησω αποστασεις ασφαλειας, παρολα αυτά δεν το εκανα για χάρη ενός παρελθοντος που αφελως νομιζα πως και για σενα ειχε τοση αξια οση και για μενα….

Σκεφτηκα μεχρι και πως είναι ιδεα μου , πως είναι λαθος μυνημα αυτό που δεχομαι, η μαλλον η μεταφραση του πως είναι λαθος. γιατί δε μπορουσα φυσικα να φανταστω ποσο αλλαζουν τα δεδομενα, ακομη κι αυτά που έχεις φυλαγμενα στο πιο καθαρο και προστατευμενο μερος της καρδιας σου…

τι ανοητη πραγματικα…από ποτέ το ξερεις πως αυτό που διαβαζεις πισω από τις λεξεις είναι η πραγματικοτητα και ποσα χαστουκια ακομα θες μεχρι να το πιστεψεις…?

Και περιμενα

Να περασει η μπορα , να καταλαγιασει η φυση του σκορπιου-εκδηκητη ,αν και δεν καταλαβα ποτέ σιγουρα ποιας εκδικισης γινομαι φορεας, μόνο εικασιες μπορεσα να κανω μιας και από τοτε τιποτα πια δεν ήταν ξεκαθαρο, ποτέ ξανα δεν ειδα ματια διαφανα, μα πεπλα να σκεπαζουν σκεψεις ανομολογητες – βελη με δηλητηριο - κι εγώ ευχαριστως να βαφομαι κυκλους ομοκεντρους υποδυομενη το στοχο.

Κι αυτό όμως ήταν λαθος μου…

Και « καλά μωρε, πως κανεις ετσι », θα μου πεις εσυ ο τριτος, «ουτε ερωτας χωρις ανταποκριση να ήταν» …ε, καμια φορα το γκρεμισμα μιας φιλικης σχέσης ποναει περισσοτερο, ειδικά όταν γινεται με τον πιο άδικο τροπο.

«Δεν υπαρχουν φιλίες» μου ελεγε καποιος από τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου, για να με προστατεψει… «μόνο σχεσεις συμφεροντος» . Κι εγώ πεισματικά αρνιόμουν να το πιστεψω. Ακομη και τώρα και μαλλον απ’ότι φαίνεται μέχρι το τέλος. Γιατί απλά ως τώρα ποτέ δεν έχω ζυγιασει μια φιλια με τετοιο τροπο. Είναι λοιπόν για μενα η πιο αδικη και οδυνυρη κατηγορια που μπορω να δεχτω.

Ειπα πως δε θα τη δεχτω.

Εχτισα καστρο και κλειστηκα μέσα, με πολεμιστρες και μια βαρια ατσαλινη πορτα, με τοξοτες ακροβολισμενους στις τεσσερις γωνιες του, όπως οι αστυνομικοι στα δελτια ειδησεων…Χα! Τι ηληθια και γελοια μετρα προστασιας…

Σα Δούρειος Ιππος ηρθε από μέσα το δευτερο χτυπημα, και με πιανει στον υπνο!

Αφου το ξέρω από πολύ νωρις, πως τα αστοχα βελη τραβαω σα μαγνητης, τα λαθος συμπερασματα είναι το πιο ευκολο πραγμα που μπορει να βγαλει καποιος για μενα και ταυτοχρονα η αχιλλειος πτερνα μου…

Η φιλια εξελιχθηκε σε πολεμο εγωισμού κι αυτή, μα εγώ δε θέλω να είμαι ουτε με τους Τρωες μα ουτε και με τους Σπαρτιατες. Ισως αυτη μου η απόφαση να είναι και το λαθος μου το μοιραιο. Μα θα παλεψω να το στηριξω μέχρι τελικης πτωσεως.

Ακομη κι αν αυτό σημαινει πως καποιες ιστοριες δε θα εχουν happy end και πως θα πονανε σαν παλιο τραυμα κάθε που αλλαζει ο καιρος. Ακόμη κι αν η μονη λεξη που σου μενει να πεις για να τις ντυσεις, είναι ένα ξερο «Λυπάμαι….»