Επιστροφή

Όταν το ημερολόγιο έδειξε το μεγάλο 7, ήξερα πως ήρθε η ώρα της εσωτερικής μου δοκιμασίας.Είχα μπροστά μου 365 μέρες για να δω, να μάθω και να χτίσω τον οίκο της προσωπικής μου αλήθειας. Γνώριζα από την αρχή πως οι μέρες θα είναι μεγάλες και κουραστικές και οι νύχτες γεμάτες αινίγματα που έπρεπε να λύσω.
Νύχτα βρέθηκα σ’αυτό τον κόσμο . Αποφάσισα λοιπόν να κοιμάμαι τη μέρα , αφήνοντας το φυσικό μου σώμα να περιφέρεται στον κόσμο της ύλης και να ζω τις νύχτες πλάθοντας τα όνειρά μου ώσπου να ολοκληρωθεί το έργο σε μια ενότητα. Δούλευα σκληρά για πολύ καιρό μ’αυτό τον τρόπο , εντελώς τελετουργικά και δεν κουραζόμουν γιατί η θέληση μου ήταν μεγάλη και ο σκοπός μου ιερός. Κι όταν ακόμη ένιωθα πως εξαντλούμαι απ΄την αγρύπνια , πάντα η πηγή εμφανιζόταν μπροστά μου, και ένα άγγιγμα ήταν αρκετό για να μου δώσει φως για πολλές ακόμα νύχτες.
Έτσι περνούσαν τα μικρά 7αρια στη ζωή μου συμπληρώνοντας το παζλ της ψυχής μου και χτίζοντας σιγά σιγά το σπίτι με τα τρία επίπεδα.
Κι ανεβοκατέβαινα και καμάρωνα κι έκανα σχέδια και όνειρα για τη στιγμή που θα ήταν έτοιμο να το φανερώσω και να το μοιραστώ.

Ένα βράδυ, δε θυμάμαι αλήθεια να σου πω ποτέ ήταν ακριβώς αυτό, ανακάλυψα μια μικρή κρύπτη στο κάτω επίπεδο του σπιτιού. Κάτι μου θύμιζε από τα παιδικά μου χρόνια αυτή η εικόνα μα δεν ήμουν και σίγουρη… Άνοιξα την παλιά ξύλινη πόρτα λίγο διστακτικά , μήπως θυμηθώ τι κρύβεται πίσω της. Ήταν ένας στενός διάδρομος από σκαλιά που χάνονταν σ’ ένα πυκνό σκοτάδι . Ακόμη και και το φως που έμπαινε απ’το δωμάτιο που βρισκόμουν δε βοηθούσε να διακρίνω που σταματούσε. Χωρίς να το πολυσκεφτώ , άρχισα να κατεβαίνω. Το εσωτερικό μου φως μου επέτρεπε να βλέπω περίπου ένα μέτρο απόσταση από το σώμα μου. Κατεβαίνοντας λοιπόν διέκρινα στους τοίχους δεξιά κι αριστερά, βαριά κάδρα με φωτογραφίες από περασμένες εποχές. Στιγμιότυπα καθημερινά και έντονα περιστατικά , όχι και τόσο ευχάριστα θα έλεγα…Κάτι μ’ενοχλουσε μέσα μου παρατηρώντας τα, σαν μνήμες ηθελημένα ξεχασμένες, μα αποφάσισα να μην το αναλύσω περισσότερο εκείνη τη στιγμή. Όσο κατέβαινα οι φωτογραφίες γίνονταν όλο και πιο σκληρές ώσπου έπιασα τον εαυτό μου να κατεβαίνει τα σκαλιά δυο δυο, σχεδόν τρέχοντας για να αποφεύγω να τις κοιτάζω.
Με τη φόρα που είχα πάρει, δεν κατάλαβα πότε τελείωσαν τα σκαλοπάτια , κι έτσι βρέθηκα φαρδιά πλατιά με τη μούρη στο υγρό , μάλλον από τη μούχλα, πάτωμα .

Στηρίχτηκα στα χέρια μου για να σηκωθώ, μπουκωμένη από τη σιχαμάρα και την απαίσια μυρωδιά που βίαζε τα ρουθούνια μου.
Κοίταξα πίσω, ενώ το σώμα μου πονούσε από το τράνταγμα και συνειδητοποίησα ότι είχα χάσει οπτική επαφή με την πόρτα.

Μα καλά , πόσος χρόνος είχε περάσει με το κατέβασμα?

Βρισκόμουν σ’ένα χώρο με διαστάσεις όσο το άνοιγμα των χεριών μου. Το κατάλαβα ψηλαφώντας τους τοίχους μήπως και βρω κάποιον διακόπτη, μα που τέτοια τύχη…
Είπα να γυρίσω για να έρθω άλλη φορά με τα κατάλληλα εφόδια , αφού και το εσωτερικό μου φως είχε πια σβήσει .

Πόσον καιρό είχα να έρθω σ’επαφη με την πηγή?

Μα η φυσική μου περιέργεια δε θα μου επέτρεπε να την αφήσω ανικανοποίητη… ήθελα να εξερευνήσω κι αυτό το κομμάτι του εαυτού μου, συγνώμη, του σπιτιού μου ήθελα να πω.
Άρχισα να προχωρώ λοιπόν σ’ένα σκοτάδι τόσο παχύ που δεν έβλεπα ούτε τα χέρια μου να κινούνται , μπαίνοντας όπου έβρισκα άνοιγμα , περιμένοντας να φτάσω … που?
Ήταν αργά για να θυμηθώ την επιστροφή όταν κατάλαβα πως είχα βρεθεί σ’έναν υπογειο μουχλιασμένο λαβύρινθο…

Η αναπνοή μου άρχισε να γίνεται γρήγορη και κοφτή, ενώ το μέτωπο μου έσταζε ένα υγρό που δε θα μπορούσα να ονομάσω ιδρώτα τόσο κρύο που ήταν…
Πώς θα μπορέσω να βρω την έξοδο του λαβύρινθου μες το σκοτάδι?
Ξέρω τι θα μου πεις , κλείσε τα μάτια και κοιτά με αυτό της ψυχής… αυτό έλεγα στον εαυτό μου κάθε φορά κι έτσι πορευόμουν ως τώρα…

Όμως το βλεφαρο έγινε βαρύ σε ανύποπτο χρόνο και τώρα που το χρειαζόμουν αυτό ήταν κλειστό.
Προκειμένου να κυκλοφορώ τυφλή , κάθισα σε μια γωνία να ξαποστάσω.
Έκανε όμως παγωνιά κι εγώ δεν είχα ούτε μια βρωμοκουβερτα να σκεπαστώ...
Κι ένιωθα γυμνή παρόλο που φορούσα ρούχα. Και το κρύο μου είχε μουδιάσει όλο το σώμα, σαν ιός που εξαπλώνεται, δεν ξέρω ακριβώς πόσο κοντά έφτασε στην καρδιά.

Η μόνη χρήσιμη αίσθηση που μου είχε απομείνει ήταν η ακοή.
Έσφιξα τα δόντια μου που κροτάλιζαν για ν’ακουω καλύτερα
Και τότε άκουσα
Ένα ρυθμό αλλόκοτο , σαν από τύμπανα ήτανε θαρρώ,
πότε δυνάμωνε και πότε χανόταν, σα να τον φέρνει ο άνεμος κάθε που αλλάζει φορά.
Μια ελπίδα τρεμόπαιξε μέσα μου… το θετικό ήταν πως και κάποιος άλλος βρισκόταν εκεί, κοντά η μακριά, μέσα η έξω από το λαβύρινθο, δε μπορούσα να υπολογίσω, μα ήταν εκεί.
Θα μπήκε από την πόρτα που είχα αφήσει ανοιχτή...
Σκέφτηκα να σηκωθώ και ν’ακολουθησω τον ήχο, τουλάχιστο θα είχα παρέα. Μπορεί μαζί να βρίσκαμε και την έξοδο απ’το λαβύρινθο…Σίγουρα δυο άνθρωποι που συνεργάζονται για ένα σκοπό φέρνουν καλύτερα αποτελέσματα από έναν.
Όμως το σώμα μου είχε μουδιάσει τόσο που δε μπορούσα ούτε το δαχτυλάκι μου να κουνήσω.

Κι τότε ήρθε αυτός…
Ο φόβος.
Αυτός που όταν βρει έστω μια πόρτα ανοιχτή, μπαίνει και θρονιάζεται εκτοπίζοντας κάθε άλλο συναίσθημα, ιδιαίτερα αν είναι θετικό.
Ήρθε και μου φέρε και δώρο, μια δεύτερη σκέψη τόσο ζωντανη, που κατασπάραξε την ελπίδα μου.

«Και που ξέρω εγώ τις προθέσεις του άγνωστου τυμπανιστή? Κι αν είναι τέρας και θέλει να με φάει? Κι αν είναι χαμαιλέοντας και θέλει να μ’εκμεταλλευθει? Κι αν είναι είρων και με δει σ’αυτή την κατάσταση και φύγει γελώντας? Ειδικά το τελευταίο, θα είναι η χειρότερη εκδοχή…»

Ο φόβος είχε ριζώσει για τα καλά μέσα μου και δε μ’αφηνε να δω άλλη εναλλακτική.

Τυφλή και μουδιασμένη όπως ήμουν , ξέχασα πως είχα και φωνή.
Θα μπορούσα να φωνάξω, να κάνω μια ερώτηση απλή κι από την απάντηση να καταλάβω το ποιόν του υποψήφιου σωτήρα η εκτελεστή χωρίς καν να προδώσω τη θέση μου…ας μην ξεχνάμε πως βρισκόμουν μέσα στο λαβύρινθο…Όμως ο φόβος είναι ο χειρότερος εχθρός της προόδου. Κι αν τον φιλοξενήσεις για πολύ βγάζει ρίζες και γαζώνεται για τα καλά, κάνει τη ζωή σου ολόκληρη να μοιάζει με πρόβλημα χωρίς λύση…

Παρέμεινα λοιπόν στην εμβρυακή μου στάση τρέμοντας από το φόβο , περιμένοντας …χα! ...την αυγή …

Τοτε το σκοτάδι αγκάλιασε την απόλυτη σιωπή… ο ρυθμός που κράταγε το τύμπανο και μ’εκανε να νιώθω τουλάχιστο ζωντανή, σταμάτησε κι αυτός…

Μήπως ήταν η καρδιά μου?
.
.
.

Πότε ξημερώνει?
.
.
.
Ξημερώνει? Χαχααχαχα... Που?
Σ’έναν υπόγειο , ποιος ξέρει πόσα χιλιόμετρα κάτω απ’τη γη, λαβύρινθο?
.
.
.
Ξύπνησα λουσμένη στον ιδρώτα , χωρίς να ξέρω που βρίσκομαι , αν είναι πρωί η βράδυ, η τι μέρα είναι…Μέχρι και τ’ όνομά μου, δυσκολεύτηκα να το θυμηθώ…

Το ραδιόφωνο επαιζε ενα πολύ περιεργο τραγουδι αποτελουμενο μονο απο κρουστά και φωνή...
Οι στίχοι ηταν κάπως ετσι:

Περιμενα πολυ καιρο
για να γνωρισω την αληθεια
Μα όταν ήρθε η στιγμή με πρόδωσα,
πρόδωσα τον ίδιο μου τον εαυτό .

Κλειστηκα στα σκοτεινά δωμάτια της ψυχής μου
και ξέχασα την πίστη μου στο Ένα
Καθώς βοήθεια δεν πήρα γιατί ποτέ δεν έμαθα να ζητώ,
χάθηκα στο λαβύρινθο...

έκανα μια βόλτα στα σκοτάδια της ψυχής μου
ολοι ξερουν γι'αυτα, μα ποτε κανεις δε θελει να παει
δεν το ηθελα καρδια μου να παρασυρθω
μια ζωή που μόνο ονειρεύτηκα δε μπορώ να δεχτώ