Ο ΜΑΓΟΣ ΧΟΥΝΤΙΝΙ

- Πως είσαι όταν ερωτεύεσαι? Δε σ’ έχω γνωρίσει έτσι…
- A…δε θες! Γίνομαι σίφουνας και γυρίζω γύρω-γύρω και σκορπίζω τα πάντα στο διάβα μου, κι εμένα μαζί, στις 4 γωνιές του κόσμου…
- Μα αυτό το θέαμα πρέπει να είναι εντυπωσιακό! Γιατί δεν ερωτεύεσαι τότε?
- Πάει καιρός που δέθηκα στο κατάρτι του Οδυσσέα γιατί οι καταστροφές που προκαλούσα ήταν πολλές , υλικές μα κυρίως ψυχικές…
- Ναι αλλά τώρα που δέθηκες τι θα γίνει? Δε θα ερωτευτείς ποτέ ξανά?
- Θα σου πω μια ιστορία :

Κάποτε πέρασε από εδώ ένας κάποιος που τον έλεγαν Χουντίνι και ήταν ταχυδακτυλουργός. Δεν ήταν καθόλου γνωστός στον κόσμο τότε και ο ίδιος ούτε που φανταζόταν ότι κάποτε το όνομα του θα γραφτεί στο βιβλίο της ιστορίας με τους ξεχωριστούς ανθρώπους. Του αρκούσε να κάνει τα παιδιά χαρούμενα, αλλά και τους μεγάλους που έχουν μέσα τους ακόμα διατηρήσει την πίστη τους στα θαύματα.
Σκεφτικός και προβληματισμένος , δούλευε στο μυαλό του τα συνηθισμένα του κόλπα και έψαχνε τρόπους να τα κάνει πιο εντυπωσιακά. Όμως κάτι του έλειπε. Είχε βαρεθεί κάθε βράδυ τα ίδια και τα ίδια . Ο αρχικός του ενθουσιασμός είχε πάει περίπατο και φυσικά αυτό φαινόταν και στο κοινό του. Συζητούσε με τον εαυτό του ακόμη και την περίπτωση να τα παρατήσει και να αφοσιωθεί σε μια δουλειά συμβατική όπως οι περισσότεροι άνθρωποι.
Περπατούσε με σκυμμένο το κεφάλι και μουρμούριζε ακαταλαβίστικες κουβέντες... για να καταλάβεις , τόσο βυθισμένος στις σκέψεις ήταν , που δεν είδε καν το κατάρτι! Η σύγκρουση ήταν αναπόφευκτη! Δεν πρόλαβε να σηκώσει το το βλέμμα του- ήρθε κι έπεσε πάνω μου!
- Κι εσύ γιατί δεν του φώναξες να τον προειδοποιήσεις?
- Δε μπορούσα , γιατί τότε ήμουν και φιμωμένη εκτός από δεμένη… Εκείνος μου έδωσε πίσω το λόγο μου.
- Τι γλυκός … Ωστόσο , γιατί σε άφησε δεμένη?
- Όταν επανήλθε η μιλιά μου, αρχίσαμε να κουβεντιάζουμε, με λόγια αληθινά από καρδιάς . Δεν ξέρω αν πέρασαν ώρες, μήνες η και χρόνια…Είχαμε τέτοια συνεννόηση που από ένα σημείο και μετά ο ένας συμπλήρωνε την πρόταση του άλλου. Και η κατανόηση ήταν τόσο βαθιά που οι λέξεις και τα νοήματα γίνονταν βίωμα.
Του εξηγούσα λοιπόν πως κανείς δε με έβαλε σ’αυτά τα δεσμά, παρά το αποφάσισα μόνη μου για καλό δικό μου αλλά και των γύρω μου, και πως δε θα λυθώ παρά μόνο αν πραγματικά πιστέψω μια φορά σε κάτι και θελήσω να του αφοσιωθώ.

Εκείνος έλαμψε ξαφνικά από ενθουσιασμό!
Εκείνη τη στιγμή του γεννήθηκε η ιδέα να παρουσιάσει το κόλπο που θα τον έκανε αργότερα τόσο διάσημο.
Μου είπε πως πρέπει να φύγει γρήγορα, να πάει να δουλέψει το κόλπο του και πως μόλις θα είναι έτοιμο, θα μου το παρουσιάσει. Θα το πιστέψω και τα δεσμά μου θα λυθούν θέλω δε θέλω. Και θα με πάρει μαζί του και θα γυρίζουμε τον κόσμο μ’ένα τροχόσπιτο που όμως για μας θα είναι το πιο πλούσιο παλάτι . Γιατί όταν πιστεύεις σε κάτι με όλο σου το είναι , δημιουργείς μια νέα πραγματικότητα. Και αυτό είναι που δείχνουν οι άλλοι με θαυμασμό και το ονομάζουν μαγεία.
Λίγο μετά το πρώτο βήμα φυγής , κοντοστάθηκε, πισωγύρισε, έγειρε και μου ψιθύρισε τη μαγική του λέξη… Ξέρω πως είναι αυτή που λύνει τα δεσμά.
- Αχ! Η καρδιά μου πετάρισε …νόμιζα πως θα σε φιλούσε κι από εκεί θα ξεκινούσε ιστορία ερωτική…
- Καλή μου, αν αποδεχόταν εκείνη τη στιγμή τον έρωτα να τον αγγίζει, δε θα είχε καμία ελπίδα να βρει τον τρόπο να δουλέψει αυτή η μαγική του λέξη… Κι αυτός θα σκοτωνόταν στην εκτέλεση του κόλπου κι εγώ για πάντα εδώ δεμένη να τον περιμένω ανέλπιστα…
- Δεν καταλαβαίνω όμως, γιατί σου μαρτύρησε τη μαγική λέξη?
- Είναι απλό. Η γνώση της λέξης μου δίνει τη δυνατότητα της επιλογής. Αν έρθει η στιγμή που θα χάσω την πίστη μου στη μαγεία, μπορώ κάλλιστα να την προφέρω και να ελευθερωθώ.

Μα το νιώθω , η δύναμη της λέξης μεγαλώνει, το κατάρτι τρίζει απ’το φόβο του, ενώ εκείνος κάνει τις τελευταίες πρόβες πριν την παράσταση…