..............Is there anybody outhere ? ή............… « Το Χρυσό Κλουβί »

Κάποιος αναρωτιέται…Πως είναι τα πράγματα στην τέχνη τον τελευταίο καιρό?
…πολύ μαζεμένα... κλεισμένα , φυλακισμένα... σ’ενα τεράστιο "Χρυσό Κλουβί " .....στο οποίο μπαίνουν μόνο όσοι φοράνε “Χρυσά παπούτσια” …

Αυτοί μιλάνε πάντα με «νόημα» , χρησιμοποιώντας τις πιο βαρύγδουπες εκφράσεις από το λεξικό του Μπαμπινιώτη, και ανάθεμα κι αν καταλαβαίνουν και οι ίδιοι τι λένε καμία φορά... Στο χαλάκι της εξώπορτας γράφει: “Θαυμάστε μας ...μόνο εμείς υπάρχουμε!”
(Σκουπίζω τα λασπωμένα παπούτσια μου στο χαλάκι κι εξαφανίζομαι...)

Είναι βέβαια και αυτοί που τους βάζουν μέσα στο κλουβί και που αισθάνονται θεοί, μιας και κινούν τα νήματα... προσπαθούν να είναι πάντα στη μόδα , ακόμη κι αν αυτό σημαίνει να φοράς μαγιό στη χιονοθύελλα ...(αυτοί θέλουν γλείψιμο, μα δυστυχώς τα περήφανα, γεμάτα εγωισμό γονίδιά μου, δε μου το επιτρέπουν.......)

Eίναι κι αυτοί που τους ονομάζουμε «αναρχικούς», που πάνε αντίθετα σε....όλα ! (Όμως για να είμαι μαζί τους πρέπει ν΄αφησω αξύριστες μασχάλες (μπλιαχ!) και να φορέσω μαντίλι του τσε, που δε μου πάει καθόλου...)

Eίναι κι αυτοί που περνούν απ’εξω και είτε χλευάζουν με την παρέα τους το κλουβί και το περιεχόμενο του, είτε απλά αδιαφορούν ... (Ίσως να τους έχω κάνει κι εγώ λίγο παρέα...)

Είναι κι αυτοί που θα έδιναν πολλά (ακόμη και τα παπούτσια τους, μόνο που δυστυχώς δεν είναι Χρυσά...) για να μπουν σ’εκεινο το κλουβί, γιατί νομίζουν πως είναι πολύ σημαντικό. (άντε να τους εξηγείς)

Είναι κι αυτοί που κρυφοκοιτάζουν με ενδιαφέρον, αλλά από μακριά , γιατί «δεν είναι ειδικοί» και φοβούνται ότι αν πλησιάσουν έστω και λίγο το κλουβί, θα τους πετάξουν έξω με τις κλοτσιές...( αυτοί θέλουν απλά στοργή και προδερμ..)

είναι σίγουρα κι άλλοι… με μικρές η μεγάλες παραλλαγές, αλλά δε χρειάζεται νομίζω να τους περιγράψω όλους...

είμαι κι εγώ που περιμένω, ψάχνω, προσπαθώ, να καταλάβω τι γίνεται... για ν’αποφασίσω που να ρίξω την ψήφο μου... να δηλώσω κι εγώ ότι ανήκω κάπου....

Και αναρωτιέμαι...

Να προσπαθήσω να μπω κι εγώ σ’αυτο το κλουβί ? Με σκοπό να κηρύξω τη δική μου επανάσταση εκεί μέσα … Να τους πω ότι πρέπει ν’ακολουθούν την καρδιά τους και θα βρούν μεγάλη ικανοποίηση από την τέχνη τους ... μπορεί να βρουν και τον εαυτό τους αν πάψει να αποτελεί τη μοναδική τους προσπάθεια το να είναι trendy..............................και αλλά τέτοια ρομαντικά...

Η να χτίσω σιγά σιγά το δικό μου κλουβάκι ? Το οποίο σίγουρα δε θα είναι χρυσό, αλλά η πόρτα θα είναι πάντα ανοιχτή για όλους όσους ανέφερα προηγουμένως, μπας και μέσω της συνεργασίας καταφέρουμε να κάνουμε κάτι καλό...?

Εσείς τι λέτε άραγε αγαπητέ ? Τι θα με συμβουλεύατε να κάνω?