Η θάλασσα και το ποτάμι

................................................................................

-Δε με ξέρεις καλά… Είμαι ένα σκοτεινό ποτάμι εγώ…
-Ε, κι εγώ θάλασσα πλατιά….Θα σ’αφησω να εκβάλλεις μέσα στην αγκαλιά μου…
-Μα θα σε γεμίσω σκοτεινιά γλυκιά μου...δεν ξέρω αν θα σου πηγαίνει…
-Μη φοβάσαι, κι έχω μάθει πια να προστατεύομαι…έχω και φίλο τον Ποσειδώνα…Αν δω πως πας να μου λερώσεις το τουρκουάζ μου φόρεμα , θα του σφυρίξω να βάλει φωτιά στα μεγάλα καζάνια…
-Και?
-Στους 100 βαθμους Κελσίου αγάπη, δε μένει τίποτα…Σα γάργαρο νεράκι πηγής ανεξερεύνητης θα κυλάς…
Μην υποτιμάς τον εαυτό σου ποταμάκι…Τουλάχιστο εσύ κινείσαι, παρασύρεις στο διάβα σου τα πετραδάκια, γνωρίζεις καινούρια χώματα…ανακατεύεσαι με τα βρύα και τα σπασμένα κλαδιά…Τουλάχιστο εσύ ζεις!
Υπάρχουν κάτι «άνθρωποι» που η αύρα τους βρωμάει ακινησία…Τους μυρίζεσαι από μακριά…
-Έλα…
-Ναι σου λέω…Είδα χθες βράδυ δυο τέτοιους…Ένα συνοθυλευμα έπαρσης και αυταρέσκειας, φορεμένο παλτό για να καλύψει τη μικρότητα της βαλτωμενης ψυχής…Για την ακρίβεια , δεν τους είδα και πολύ καλά γιατί φοβήθηκα πως αν το βλέμμα μου συναντήσει το δικό τους για πολύ , θα σκοτεινιάσει τη μάτια μου μια για πάντα…
-Και τι έγινε?
-Τίποτα , όλα καλά…Είπα τις μαγικές μου λέξεις κι εξαφανίστηκαν…Σα να μην ήταν ποτέ…
-Και τώρα?
-Συνεχίζουμε…
-Τι?
-Τη διανομή…Η ενέργεια πρέπει ν’αλλαζει χέρια για να ρέει σωστά , γιατί αλλιώς λιμνάζει και βαλτώνει, βαραίνει αυτόν που την κουβαλά. Κι εμείς ως ταχυδρόμοι , μένει να βρίσκουμε τη σωστή διεύθυνση κάθε φορά και τον παραλήπτη…
-Μμμμμ….κι αν κάνω λάθος?
-Δεν υπάρχει κίνδυνος, μη φοβάσαι…Δεν είπαμε? Όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Και τα λάθη ακόμα έχουν λόγο ύπαρξης…Έχε τα μάτια ανοιχτά και θα καταλάβεις…
-Μα… νύσταξα…
-Όχι αυτά καλό μου…της ψυχής! Άντε, καληνύχτα τώρα και θα έρθω στ’ονειρο σου να σου ψιθυρίσω τη συνέχεια…
-Καληνύχτα θάλασσα πλατιά…
-Καλημέρα σκοτεινό ποταμάκι…