Το κουτί της Πανδώρας

.

Κι αφού σε διώχνω γυρίζω, σαν το σκυλί μυρίζω, ίχνη σου να βρω.
Καινούριο άρωμα φοράω, και σιγοτραγουδάω
τους στίχους που διαβάζω σ’ ένα τετράδιο παλιό.

Την πρώτη φορά
είχα εγώ το κλειδί, το σκέφτηκα πολύ
το γύρισα δυο φορές
και το πέταξα στη θάλασσα.
Μ’ αφού εκείνη αποφασίζει
τι καταπίνει με βουλιμία και τι ξερνά στη στεριά
σα μπουκάλι με μήνυμα το ταξιδεύει και σαν ο χρόνος τελεύει
στα χέρια μου το γυρνά

Και πες μου πως ν’ αγνοήσω της μοίρας το παιχνίδι να ορίσω…

Χωρίς να το πολυσκεφτώ
το κουτί ανοίγω

αλήθεια πώς…

Είχα ξεχάσει σε τι χρησιμεύει
και ποσά πάθη ξυπνά
μα του ανθρώπου η περιέργεια
είναι ικανή να φέρει τη συντέλεια αλλά και τον παράδεισο.

Τα μαύρα μου φτερά θα φορέσω
θα βάψω την καρδιά μου με χρώμα μωβ οικείο
κι όλα αυτά που μοιάζουν με κακόγουστο αστείο
θ’ αφήσω πίσω και θα’ ρθω.
Έφτασε η ώρα που θα παλέψω με το τώρα
για ένα λάθος παλιό.
Το κουτί της Πανδώρας στη γωνιά της αιώρας με τα όνειρα
παραμονεύει ανοιχτό
και πάλι

Το ξέρω πως μέσα σου δε θέλεις
το είδες το περιεχόμενο και ξέρεις
πως θέλει δύναμη περίσσεια να τα βάλεις με την αλήθεια.

Μα κάποια πράγματα είναι υπεράνω λογικής και τάξης
αφού τα ορίζουν οι πράξεις
κι εγώ τα ακολουθώ

Το κλειδί σου δίνω λοιπόν εσύ να ορίσεις το παρόν
Που ρίζωσε σ’ ένα ξεχασμένο παρελθόν
Κι έβγαλε καινούρια κλαδιά σ’ ένα άγνωστο μέλλον

Κι όπως λέει και ο μύθος

ανεξάρτητα απ’ το ήθος

Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία