ΚΑΤΑΡΑ

Σε σένα που δεν έχεις ίχνος συνείδησης των επιπτώσεων της πράξης σου. Που η ΑΠΛΗΣΤΙΑ σε έχει τυφλώσει και δε βλέπεις το μέγεθος του κακού που κάνεις στον ίδιο σου τον εαυτό , στα παιδιά σου και τους απόγονους τους.

Να μην έχεις πια ήσυχο βράδυ. Εφιάλτες να σε κρατάνε ξύπνιο με την ΑΓΩΝΙΑ των ανθρώπων που κινδύνευσαν η έχασαν τα υπάρχοντα τους για το δικό σου συμφέρον.
Να κοπιάζεις για τ’ αποκτήματά σου και να τα χάνεις τελικά με τον πιο άδικο τρόπο όπως η ΑΔΙΚΙΑ που εσύ προκάλεσες.
Να βουίζουν τα’ αυτιά σου όπως βουίζουν τα αεροπλάνα πάνω απ’το κεφάλι μου και όπως τρέμουν τα τζάμια του σπιτιού μου να τρέμεις από το φόβο της ΘΕΙΑΣ ΔΙΚΗΣ.
Ερινύες να σε στοιχειώσουν ΚΡΑΥΓΑΖΟΝΤΑΣ στο μυαλό σου όπως τα ζώα που εσύ έκαψες ζωντανά .
Το τέλος σου να είναι αργό κι ΑΣΦΥΚΤΙΚΟ όπως ο καπνός που με πνίγει, από την πυρκαγιά που ΕΣΥ έβαλες…

Κατάρα δεν έχω προφέρει ως τώρα για κανένα λόγο , όμως αυτή τη φορά την ξεστομίζω χωρίς τύψεις ακούγοντας τον αριθμό των εστιών που εσύ πυροδότησες για ένα μέλλον ΧΩΡΙΣ ΟΞΥΓΟΝΟ.