ΦωτοΘεραπεία
Πριν ένα χρόνο (συν πλην κάτι μέρες) :
Ανέβηκα κατά λάθος σ’ένα καράβι εικονικό. Μα όπως λένε, καμιά φορά ο λάθος δρόμος σε φέρνει στο σωστό προορισμό.
Οι πρώτοι επιβάτες που αντίκρισα ήταν μια παρέα καλοκαιρινή.
Είδα φωτογραφίες από το θαλασσινό τους πάρτι -θυμάμαι μια φωτιά που μισοκαιγε στο ξημέρωμα- διάβασα λέξεις όμορφες που μ’εκαναν ν’αναπολησω κάτι που δεν είχα ζήσει. Ζήλεψα λίγο για να’μαι ειλικρινής… θα ήθελα να είχα υπάρξει κι εγώ εκεί…
Έκανα αναστροφή κι έπεσα πάνω σ’ένα κορίτσι χρωματισμένο από πάνω ως κάτω ένα χρώμα που πολύ με είχε απασχολήσει στο παρελθόν . Τι περίεργο , σκέφτηκα… πήρα τα πινέλα μου κι άρχισα να της δείχνω τις άπειρες αποχρώσεις του κι εκείνη άρχισε να τις φοράει μια μια…
Άρχισα να κόβω βόλτες στο κατάστρωμα και να παρακολουθώ τον κόσμο γύρω μου. Δεν είχε μεγάλη διαφορά με τον κόσμο στη στεριά. Κάποιοι τσακώνονταν για τις θέσεις, κάποιοι προσπαθούσαν να βάλουν μια τάξη, άλλοι χαλάρωναν διαβάζοντας, άλλοι προσπαθούσαν να τραβήξουν την προσοχή των κοριτσιών που χασκογελούσαν, ένα ζευγάρι χαμένο στα όρια της αγκαλιάς του , παρέες που κέρναγαν σφηνακια τον κόσμο γελώντας όσο πιο δυνατά μπορούσαν.
Έκατσα για λίγο με κάποιους από αυτούς αν και το βλέμμα μου εστίαζε άθελά μου σ’ένα μυστήριο τύπο με μαύρο μπλουζάκι που σαν κάτι να μου θύμιζε…λες και τον ήξερα ήδη από παλιά. Δεν έδωσα πολύ σημασία όμως , εξάλλου οι εικόνες ήταν πολλές και οι κουβέντες με το βαμμένο κορίτσι ατελείωτες…
Ένα ήταν το κοινό στοιχείο όλων αυτών των ανθρώπων: Κανείς δεν ήξερε που πηγαίνει το καράβι, ούτε πόσο θα κάνει να πιάσει λιμάνι …Όσες φορές κι αν ρώτησα , απάντηση δεν πήρα. Μόνο κάτι σκόρπιες φωνές να μου λένε:
«Μην πιστεύεις σε όσα βλέπεις γιατί τίποτα δεν είναι πραγματικό. Και το καράβι ψεύτικο και οι άνθρωποι κακά αντίγραφα της πραγματικότητας…Μην πιστεύεις σε αυτά που βλέπεις γιατί θα την πατήσεις. Και θα πας να τους ακουμπήσεις και θα πέσεις στη θάλασσα…Αυτή είναι πραγματική. Όπως και οι καρχαρίες που παραμονεύουν.»
Ένα χρόνο (συν πλην κάτι μέρες) μετά:
Πατάνε τα πόδια μου στεριά κι ένα χέρι αληθινό κρατάει το δικό μου. Οι αποσκευές μου είναι γεμάτες χαμόγελα και ουσία ανθρώπινη…
Το καράβι που με επιστρέφει σώα κι αβλαβή , είναι πραγματικό. Του έδωσαν και όνομα συνώνυμο της γρηγοράδας του.
Το νησί που άφησα πίσω , ολοζώντανο. Μου ζήτησε να κάνω δύσκολους συνδυασμούς , μα με αντάμειψε με ομορφιά και τρυφερότητα. Με ανθρώπους που σε κοιτάνε στα μάτια, με διάθεση φιλόξενη μέσα στον πανικό της καθημερινότητας τους. Ήταν εκείνη η παρέα που με είχε τραβήξει στο φανταστικό καράβι και που πήρε σάρκα και οστά μπροστά μου με αφορμή την τέχνη.
Ο Σ. και ο Μ. μας πήραν απ’το χέρι -εμένα και το μπλε κορίτσι- και μας σύστησαν στον κόσμο τους. Ένα πλήθος από γράμματα του αλφάβητου με διάφανα μάτια και χαμόγελα ζεστά , μας υποδέχτηκαν και μας έκαναν να νιώσουμε σα στο σπίτι μας.
Αγαπητέ Μ , εξακολουθώ να πιστεύω πως η ασυμμετρία θα ταίριαζε περισσότερο. Αλλά -μεταξύ μας- εσύ καλά κάνεις και δεν ακούς κανέναν… ;-) Σ , να μου προσέξεις το χάρτινο άνθρωπο, εντάξει ? Να τον καταστρέψετε με τιμές… Πείτε στον Κ. να μου φέρει το σφυρί παρακαλώ…να κρεμάσω εκείνο το ζευγάρι του Σ. που κάνει έρωτα πάνω στο γραμμένο κόκκινο. Τι να προλάβει και η καημένη η Κλ…τρέχει για δυο…γι’αυτό όλο τρώει και γραμμάριο δεν της κάθεται… και η Θ. που περίμενε το «βασιλιά» Μ. (χεχε) Είδες που ήρθε γρήγορα? Ξέχασα να σου πω πόσο μου άρεσε η φωτογραφία σου με την αντανάκλαση… Κι ο «ριΓές», δεν ξέρω αν του είπατε πως τον φωνάζαμε έτσι, το συνηθίζουμε όταν συμπαθούμε κάποιον… Κ , αφού μ’εκανες απουσιολόγο θα σου βάζω απουσία σε κάθε αργοπορία… Β , τώρα ξέρω γιατί μου θύμιζες τόσο τη φίλη μου.Ειναι οι τρόποι, όχι η εμφάνιση… Ε. , εμείς θα τα πούμε σύντομα ,αφού ο Στ. είχε την καλοσύνη να σώσει τα δώρα μου από βέβαιο πνιγμό… Να’ναι καλά…
Να είστε όλοι καλά, δυνατοί και δημιουργικοί όπως τώρα , σας ευχαριστώ πολύ για όλα.
Ως την επόμενη φορά , θα ανυπομονώ να να πιούμε ρακές στο τραπέζι του «γάμου» , να στριμωχτούμε στη «μυστική» ταράτσα, να φάμε λουκουμάδες με σοκολάτα στα στενά της παλιάς πόλης, να γιορτάσουμε γενέθλια στο μαγαζί του οποίου το όνομα εξακολουθώ να τονίζω λάθος, ν’αγχωθουμε παρέα κατασκευάζοντας εγκληματικές σκηνές και σκοτεινά δωμάτια στο παραπέντε, και πολλά ακόμα που έχασα θέλοντας να τα προλάβω όλα. Κρατήστε μου μια στιγμή από το καθιερωμένο πάρτι στην παραλία…Αυτή τη φορά θα είμαι εκεί έστω και νοητά.
Και σε σένα φίλη Α. , κρατάω τις εικόνες και σου χαρίζω τις λέξεις μου να τις βάλεις σε σειρά όπως εσύ ξέρεις καλά. Οι δυσκολίες καμιά φορά μας κάνουν να βλέπουμε πιο καθαρά και ξεδιαλύνουν τις νεφέλες που σκεπάζουν την αλήθεια που κατοικεί μέσα μας. Σίγουρα έχουμε πολλά ακόμη να πούμε.
Φιλενάδα Π. που όλο κάτι συμβαίνει και χρόνος δε μας μένει , και τα λέμε εν ταχει μα όπως και να χει η πρόβλεψη βγήκε σωστή. Φταίει το 7 που πήρε την ανατροπή απ’το χέρι και μας ακολουθεί. Φιλιά και να προσέχεις.
Μια μαντινάδα να σου πω για το ευχαριστώ θα είναι λίγο , Μ. με τα κίτρινα μάτια που νόμιζα γαλάζια. Να ξέρεις το σπίτι μου είναι ανοιχτό γιατί ότι εκτιμώ δεν ξεχνώ.
Και για σένα που με ρωτάς πως ήταν το ταξίδι μου, και σου απαντώ χαριτολογώντας πως ήταν σα σουβλάκι με απ’όλα, το εννοώ. Δεν έλειπε τίποτα. Βουτήξαμε απότομα στα βαθιά, αν και ξέρω πως προτιμάς τα βουνά με τους μπαρμπάδες που κουβαλάν μια ιστορία ολόκληρη στην πλάτη και στα χέρια χρησμούς που μας χαρίζουν για να πορευθούμε στο ταξίδι της ζωής.
Μια χαρά τα καταφέραμε.
Ως επίλογο σε όλα αυτά θα βάλω τη λέξη Αρχή και θα ευχηθώ στην υγειά μας μ’ένα σφηνακι ρακή…
Ανέβηκα κατά λάθος σ’ένα καράβι εικονικό. Μα όπως λένε, καμιά φορά ο λάθος δρόμος σε φέρνει στο σωστό προορισμό.
Οι πρώτοι επιβάτες που αντίκρισα ήταν μια παρέα καλοκαιρινή.
Είδα φωτογραφίες από το θαλασσινό τους πάρτι -θυμάμαι μια φωτιά που μισοκαιγε στο ξημέρωμα- διάβασα λέξεις όμορφες που μ’εκαναν ν’αναπολησω κάτι που δεν είχα ζήσει. Ζήλεψα λίγο για να’μαι ειλικρινής… θα ήθελα να είχα υπάρξει κι εγώ εκεί…
Έκανα αναστροφή κι έπεσα πάνω σ’ένα κορίτσι χρωματισμένο από πάνω ως κάτω ένα χρώμα που πολύ με είχε απασχολήσει στο παρελθόν . Τι περίεργο , σκέφτηκα… πήρα τα πινέλα μου κι άρχισα να της δείχνω τις άπειρες αποχρώσεις του κι εκείνη άρχισε να τις φοράει μια μια…
Άρχισα να κόβω βόλτες στο κατάστρωμα και να παρακολουθώ τον κόσμο γύρω μου. Δεν είχε μεγάλη διαφορά με τον κόσμο στη στεριά. Κάποιοι τσακώνονταν για τις θέσεις, κάποιοι προσπαθούσαν να βάλουν μια τάξη, άλλοι χαλάρωναν διαβάζοντας, άλλοι προσπαθούσαν να τραβήξουν την προσοχή των κοριτσιών που χασκογελούσαν, ένα ζευγάρι χαμένο στα όρια της αγκαλιάς του , παρέες που κέρναγαν σφηνακια τον κόσμο γελώντας όσο πιο δυνατά μπορούσαν.
Έκατσα για λίγο με κάποιους από αυτούς αν και το βλέμμα μου εστίαζε άθελά μου σ’ένα μυστήριο τύπο με μαύρο μπλουζάκι που σαν κάτι να μου θύμιζε…λες και τον ήξερα ήδη από παλιά. Δεν έδωσα πολύ σημασία όμως , εξάλλου οι εικόνες ήταν πολλές και οι κουβέντες με το βαμμένο κορίτσι ατελείωτες…
Ένα ήταν το κοινό στοιχείο όλων αυτών των ανθρώπων: Κανείς δεν ήξερε που πηγαίνει το καράβι, ούτε πόσο θα κάνει να πιάσει λιμάνι …Όσες φορές κι αν ρώτησα , απάντηση δεν πήρα. Μόνο κάτι σκόρπιες φωνές να μου λένε:
«Μην πιστεύεις σε όσα βλέπεις γιατί τίποτα δεν είναι πραγματικό. Και το καράβι ψεύτικο και οι άνθρωποι κακά αντίγραφα της πραγματικότητας…Μην πιστεύεις σε αυτά που βλέπεις γιατί θα την πατήσεις. Και θα πας να τους ακουμπήσεις και θα πέσεις στη θάλασσα…Αυτή είναι πραγματική. Όπως και οι καρχαρίες που παραμονεύουν.»
Ένα χρόνο (συν πλην κάτι μέρες) μετά:
Πατάνε τα πόδια μου στεριά κι ένα χέρι αληθινό κρατάει το δικό μου. Οι αποσκευές μου είναι γεμάτες χαμόγελα και ουσία ανθρώπινη…
Το καράβι που με επιστρέφει σώα κι αβλαβή , είναι πραγματικό. Του έδωσαν και όνομα συνώνυμο της γρηγοράδας του.
Το νησί που άφησα πίσω , ολοζώντανο. Μου ζήτησε να κάνω δύσκολους συνδυασμούς , μα με αντάμειψε με ομορφιά και τρυφερότητα. Με ανθρώπους που σε κοιτάνε στα μάτια, με διάθεση φιλόξενη μέσα στον πανικό της καθημερινότητας τους. Ήταν εκείνη η παρέα που με είχε τραβήξει στο φανταστικό καράβι και που πήρε σάρκα και οστά μπροστά μου με αφορμή την τέχνη.
Ο Σ. και ο Μ. μας πήραν απ’το χέρι -εμένα και το μπλε κορίτσι- και μας σύστησαν στον κόσμο τους. Ένα πλήθος από γράμματα του αλφάβητου με διάφανα μάτια και χαμόγελα ζεστά , μας υποδέχτηκαν και μας έκαναν να νιώσουμε σα στο σπίτι μας.
Αγαπητέ Μ , εξακολουθώ να πιστεύω πως η ασυμμετρία θα ταίριαζε περισσότερο. Αλλά -μεταξύ μας- εσύ καλά κάνεις και δεν ακούς κανέναν… ;-) Σ , να μου προσέξεις το χάρτινο άνθρωπο, εντάξει ? Να τον καταστρέψετε με τιμές… Πείτε στον Κ. να μου φέρει το σφυρί παρακαλώ…να κρεμάσω εκείνο το ζευγάρι του Σ. που κάνει έρωτα πάνω στο γραμμένο κόκκινο. Τι να προλάβει και η καημένη η Κλ…τρέχει για δυο…γι’αυτό όλο τρώει και γραμμάριο δεν της κάθεται… και η Θ. που περίμενε το «βασιλιά» Μ. (χεχε) Είδες που ήρθε γρήγορα? Ξέχασα να σου πω πόσο μου άρεσε η φωτογραφία σου με την αντανάκλαση… Κι ο «ριΓές», δεν ξέρω αν του είπατε πως τον φωνάζαμε έτσι, το συνηθίζουμε όταν συμπαθούμε κάποιον… Κ , αφού μ’εκανες απουσιολόγο θα σου βάζω απουσία σε κάθε αργοπορία… Β , τώρα ξέρω γιατί μου θύμιζες τόσο τη φίλη μου.Ειναι οι τρόποι, όχι η εμφάνιση… Ε. , εμείς θα τα πούμε σύντομα ,αφού ο Στ. είχε την καλοσύνη να σώσει τα δώρα μου από βέβαιο πνιγμό… Να’ναι καλά…
Να είστε όλοι καλά, δυνατοί και δημιουργικοί όπως τώρα , σας ευχαριστώ πολύ για όλα.
Ως την επόμενη φορά , θα ανυπομονώ να να πιούμε ρακές στο τραπέζι του «γάμου» , να στριμωχτούμε στη «μυστική» ταράτσα, να φάμε λουκουμάδες με σοκολάτα στα στενά της παλιάς πόλης, να γιορτάσουμε γενέθλια στο μαγαζί του οποίου το όνομα εξακολουθώ να τονίζω λάθος, ν’αγχωθουμε παρέα κατασκευάζοντας εγκληματικές σκηνές και σκοτεινά δωμάτια στο παραπέντε, και πολλά ακόμα που έχασα θέλοντας να τα προλάβω όλα. Κρατήστε μου μια στιγμή από το καθιερωμένο πάρτι στην παραλία…Αυτή τη φορά θα είμαι εκεί έστω και νοητά.
Και σε σένα φίλη Α. , κρατάω τις εικόνες και σου χαρίζω τις λέξεις μου να τις βάλεις σε σειρά όπως εσύ ξέρεις καλά. Οι δυσκολίες καμιά φορά μας κάνουν να βλέπουμε πιο καθαρά και ξεδιαλύνουν τις νεφέλες που σκεπάζουν την αλήθεια που κατοικεί μέσα μας. Σίγουρα έχουμε πολλά ακόμη να πούμε.
Φιλενάδα Π. που όλο κάτι συμβαίνει και χρόνος δε μας μένει , και τα λέμε εν ταχει μα όπως και να χει η πρόβλεψη βγήκε σωστή. Φταίει το 7 που πήρε την ανατροπή απ’το χέρι και μας ακολουθεί. Φιλιά και να προσέχεις.
Μια μαντινάδα να σου πω για το ευχαριστώ θα είναι λίγο , Μ. με τα κίτρινα μάτια που νόμιζα γαλάζια. Να ξέρεις το σπίτι μου είναι ανοιχτό γιατί ότι εκτιμώ δεν ξεχνώ.
Και για σένα που με ρωτάς πως ήταν το ταξίδι μου, και σου απαντώ χαριτολογώντας πως ήταν σα σουβλάκι με απ’όλα, το εννοώ. Δεν έλειπε τίποτα. Βουτήξαμε απότομα στα βαθιά, αν και ξέρω πως προτιμάς τα βουνά με τους μπαρμπάδες που κουβαλάν μια ιστορία ολόκληρη στην πλάτη και στα χέρια χρησμούς που μας χαρίζουν για να πορευθούμε στο ταξίδι της ζωής.
Μια χαρά τα καταφέραμε.
Ως επίλογο σε όλα αυτά θα βάλω τη λέξη Αρχή και θα ευχηθώ στην υγειά μας μ’ένα σφηνακι ρακή…
αναρτήθηκε από το χρήστη Tamara de Lempicka στις
11:22 μ.μ.
10 σχόλια
