Μια φορά κι έναν καιρό…

ήρθα στ’ονειρο σου και χτύπαγα καμπανάκια με ηλιοτρόπια για να σε ξυπνήσω
Και η γύρη τους σκόρπιζε πάνω σου και σ’εβαψε με το χρώμα του ήλιου, αυτό το χρώμα σου έδωσα.
Κι εσύ διάβαζες τις σκέψεις μου και τελείωνες τις φράσεις που δεν πρόλαβα η που ξέχασα
Και πίστευες σ’εμενα κι εγώ γινόμουν καλύτερη μόνο για σου αποδείξω πως έχεις δίκιο
Είχα μια αγκαλιά ανοιχτή, να σε χωράει τις κρύες και μουντές ημέρες του χειμώνα
Ήμουν ερωμένη και όχι επίσημη αγαπημένη και τα βραδυα συναντιόμασταν σαν παράνομο ζευγάρι και μεθάγαμε με τα πικρά μας οινο-πνεύματα
Ήθελα να είμαι εκεί την κρίσιμη στιγμή , εκείνη που φοβάσαι πως θα γραφτεί το τέλος, για ν’ ανατρέψω τα λάθη της μοίρας και να σβήσω την αγωνία σου μια για πάντα
Να κλέβω τα τραγούδια που ακούς και να τα κάνω μουσικό χαλί για τις ώρες που θα είμαι μακριά σου
και να ζωγραφίσω με τα πιο έντονα χρώματα τις ανασφάλειες σου για να σου δείξω την ομορφιά που κατάφερα να δω μέσα τους
Να με αφήσεις ξαφνικά να δω τα μάτια σου κι εγώ να φωτίζω σαν τη σελήνη τα βράδια του Αυγούστου σ’ένα μαγικό νησί σ’ένα εξωτικό μπαλκόνι
Να χορεύω μόνο για σένα νύχτα γυμνή στο δάσος που βασιλεύεις ώσπου σαν Πάνας να με αρπάζεις και να γίνομαι εκούσια θυσία στις κρυφές τελετές σου
και ν’ ακολουθώ υπνωτισμένη τις οδηγίες σου νιώθοντας πως τελειώνω εκεί,
πως δεν υπάρχει αύριο.
Και το αύριο να είναι εκεί σαν ξημερώνει
να σου φέρνω πρωινό στο κρεβάτι κι εσύ να μη θες
να πέφτω πάνω σου και να παλεύουμε ώσπου να σε νιώθω μέσα μου πάλι
και πάλι…
Να ταξιδεύουμε σ’ άγνωστα μέρη στο χάρτη και στο νου ακολουθώντας μόνο τα σημάδια
και σαν πέφτουμε σε φουρτούνα να είσαι ο καπετάνιος κι εγώ η πυξίδα σου
Ήθελα ν’ αγαπήσω μαζί σου τα βουνά που ποτέ δε μου άρεσαν
μέσα από τις ιστορίες του παππού
Και να γυρίσουμε μαζί σ’αυτόν όταν θα είμαστε έτοιμοι ν’ακουσουμε τη συνέχεια
Ήθελα να είμαι αρχιτέκτονας στα όνειρα που κάνεις με ανοιχτά τα μάτια και τα σχέδιά σου να κανω έργο μου για να σου δείξω πως όλα γίνονται
Να μου κάνεις μούτρα κι όταν εγώ θυμώνω, να με φιλάς και να ξεχνάω πως με λένε
Κι όταν πεισμώνω και θέλω εκδίκηση, να παίζουμε μαξιλαροπόλεμο σαν φίλοι παιδικοί κάθε που θα’ναι Κυριακή
Ήθελα μαζί σου να μάθω να δείχνω την αγάπη που κρύβω μέσα μου και ξεχειλίζει μα εγώ τη μαζεύω όπως όπως γιατί έτσι μου έμαθαν να κάνω και αυτό με πνίγει
Να μπορώ να κλαίω μπροστά σου για τις πληγές που κρύβω κάτω από το φρέσκο δέρμα αντί να ντρέπομαι κι αυτή η ντροπή να με παγώνει και να μου αλλάζει μορφή γιατί η ουσία δεν αλλάζει όσες εικόνες και να πάρει
Κι όταν θα βλέπεις τα σκοτάδια μου να μη μ’αφηνεις, να μου δίνεις ένα καθρέφτη στο χέρι και να με βάζεις να κοιταχτώ. Κι αν θα βλέπω τα δικά σου , σου υπόσχομαι δε θα θυμώνω , θα παίρνω το βιβλίο θα σου διαβάζω παραμύθια από τις Χίλιες Και Μια Νύχτες, ένα κάθε βράδυ για να μη με σκοτώσεις.
Κι όταν το βιβλίο τελειώσει , τότε πια θα ξέρουμε και οι δυο τι είμαστε ο ένας για τον άλλο και τίποτα δε θα μας τρομάζει.

Μια φορά κι έναν καιρό…