Κυκλική πορεία

Μέσα στο πλήθος περπατώ…

(Όταν ο λύκος είναι εκεί…εκεί κι Αυτό που ψάχνω…)

Φοράω τη μάσκα του Ζορρό,
την πανοπλία του Δον Κιχώτη πάνω από το φόρεμα της πριγκίπισσας
και βγαίνω…
Ψάχνω
Παίζω ρόλους -αυτούς που μου έμαθες-
εσύ και ο κάθε εσύ.
Μα πάλι λαβωμένη γυρίζω πίσω άπραγη…
Δεν ανήκω πουθενά

(μια φωνή)

- Δε γίνεται έτσι γλυκιά μου…όσες μάσκες να φορέσεις,
όσες στολές και να ντυθείς,
σε προδίδει η κόρη του ματιού
- Μα πρέπει να τα καταφέρω… να περάσω ανάμεσα…
Κάπου εκεί βρίσκεται…
- Ποιό?
- Αυτό που ψάχνω…Δεν τα καταφέρνω μόνη μου…
- Καλά τότε, θα σου δώσω μια συνταγή,
ένα φίλτρο για να πιεις , να καταφέρεις να μπεις…

-----------------------------------------------------------------------------

«Το φίλτρο»

Συστατικά:

Υποκρισία , αλαζονεία, υπεροψία, εγωκεντρισμός,
ειρωνεία, μιμητισμός, δήθεν ευγένεια
και λίγη ψευτο-ελεημοσύνη.

Εκτέλεση:

Τα βάζεις όλα στο μίξερ -δε χρειάζονται πολύ χτύπημα, είναι παρόμοια -
περνάς το μίγμα από σουρωτήρι,
για να φύγουν τυχόν υπολείμματα αγάπης
και άλλων συγγενών συστατικών
το αφήνεις να στραγγίξει 6 λεπτά , όχι παραπάνω και…
Έτοιμο ! Το φίλτρο της αντοχής! Και της αποδοχής…

---------------------------------------------------------------------------

Εντάξει λοιπόν, θα πίνω το φίλτρο κάθε φορά πριν βγω…
και θα προχωρώ…
και θα ψάχνω

Το πίνω και βγαίνω
Κανένα εμπόδιο, καμία πόρτα δε θα μου κλείνει στη μούρη…
έτσι θα σας αρέσω ε?
Δεν θα είμαι ανόητη παρακατιανή ,
αλλόθρησκη αλλοδαπή,
επικίνδυνα αγαθή…
«Παρακαλώ, περάστε…»

(η φωνή)

- Προσοχή!
Μόλις τελειώσει η επίδραση του πρέπει να τρέξεις βιαστικά πίσω
γιατί θα είσαι ακόμη πιο ευάλωτη από πριν!
Μια μαχαιριά μόνο μπορεί να είναι τελειωτική!
- Και πως θα καταλάβω ότι τελειώνει η επίδραση?
- Αν αρχίσεις να νιώθεις ένα από τα παρακάτω:
χαρά , φιλευσπλαχνία , ευγνωμοσύνη, συμπάθεια , συμπόνια…
αγάπη η κάποιο άλλο απ’τα δικά τους “λάθη” …
- Μα….
- Τότε άρχισε να τρέχεις…!

(Αυτά είπε ο δάσκαλος και χάθηκε πίσω από ένα σύννεφο… )

Ξύπνησα με την απορία
…μα πως θα βρω Αυτό που ψάχνω αν εγώ κρύβω αυτό που είμαι?

Και τότε μια καταπληκτική ιδέα μου φώτισε τα σκοτάδια του μυαλού…
Δε θα το πιω, μα θα το ζωγραφίσω!
Και θα κρατάω το τελάρο για ασπίδα.
Θα τους δείχνω το πορτραίτο τους και θα κολακεύονται,
θα μ’αφήνουν να κυκλοφορώ ανάμεσά τους
κι έτσι θα ψάχνω ανενόχλητη και όχι αναγκαστικά μεταλλαγμένη…

Βάλθηκα να ζωγραφίσω την εκδοχή, να μην ξεχάσω τη συνταγή…
μα
Τίποτα…
πήρα τα χρώματα όλα, όλους τους τρόπους δοκίμασα …
Ιμπρεσιονισμό, εξπρεσιονισμό, κυβισμό, σουρεαλισμό…ισμό…ισμό…ισμό…
Μα
Τίποτα!

(έντρομη…)

-Βοήθεια Δάσκαλε! Ξέχασα να ζωγραφίζω!

(μετά από λίγα δευτερόλεπτα συνειδητοποίησης της κατάστασης…)

Μα ποιον φωνάζω?

Αφού δεν έχω Δάσκαλο…

Ακόμα τον ψάχνω….
.
.
.

Μέσα στο πλήθος περπατώ…