Η θλίψη

έχει καμιά φορά και η θλίψη τη γοητεία της...
ειδικά όταν την πας κομμωτήριο η της αλλάζεις χτένισμα
έχει ομορφιά , δε μπορείς να πάρεις το βλέμμα σου από πάνω της
έχει και μυστήριο, ενώ ψάχνεις να βρεις τους λόγους της...
έχει την αίσθηση του ανικανοποίητου, για όσα δεν έκανες η δεν είπες
είναι τρυφερή, σε κάνει να θες να χαρίσεις μια αγκαλιά σε αυτόν που την κουβαλάει
κάπου κάπου γίνεται προκλητική , καλεί το χάδι και την επαφή
είναι ανθρώπινη, σου θυμίζει πως είσαι πάνω απ’όλα άνθρωπος
είναι ρομαντική, σε βάζει να παρατηρείς τα σύννεφα και τα χρώματα του ουρανού
είναι δημιουργική, σε πιάνει μανία να την εκφράσεις, με λέξεις η με χρώματα
έχει αξία, την κρατάς μέσα σου σαν πολύτιμο θησαυρό και τη φανερώνεις μόνο σε ανθρώπους που μπορούν να την εκτιμήσουν..
είναι δυναμική, σε ωθεί να κάνεις πράγματα που δεν θα τολμούσες χωρίς αυτήν
τη χαρακτηρίζει κοινωνικότητα , μαζεύει γύρω της μια παρέα από ένα σωρό αλλά συναισθήματα
έχει ζωντάνια , σε βγάζει από το συναισθηματικό κώμα που σου προκαλεί ο εγωισμός
είναι διδακτική , σε βάζει στη διαδικασία να την κατανοήσεις και διορθώσεις τα λάθη που σου την προκάλεσαν
είναι ταξιδιάρα, έρχεται και φεύγει χωρίς προειδοποίηση και με ελάχιστες αποσκευές
έχει αισιοδοξία,
αλήθεια, έχει…
γιατί ξέρεις πως μετά από αυτήν έρχεται η χαρά , αργά η γρήγορα…