Η θάλασσα και το ποτάμι

................................................................................

-Δε με ξέρεις καλά… Είμαι ένα σκοτεινό ποτάμι εγώ…
-Ε, κι εγώ θάλασσα πλατιά….Θα σ’αφησω να εκβάλλεις μέσα στην αγκαλιά μου…
-Μα θα σε γεμίσω σκοτεινιά γλυκιά μου...δεν ξέρω αν θα σου πηγαίνει…
-Μη φοβάσαι, κι έχω μάθει πια να προστατεύομαι…έχω και φίλο τον Ποσειδώνα…Αν δω πως πας να μου λερώσεις το τουρκουάζ μου φόρεμα , θα του σφυρίξω να βάλει φωτιά στα μεγάλα καζάνια…
-Και?
-Στους 100 βαθμους Κελσίου αγάπη, δε μένει τίποτα…Σα γάργαρο νεράκι πηγής ανεξερεύνητης θα κυλάς…
Μην υποτιμάς τον εαυτό σου ποταμάκι…Τουλάχιστο εσύ κινείσαι, παρασύρεις στο διάβα σου τα πετραδάκια, γνωρίζεις καινούρια χώματα…ανακατεύεσαι με τα βρύα και τα σπασμένα κλαδιά…Τουλάχιστο εσύ ζεις!
Υπάρχουν κάτι «άνθρωποι» που η αύρα τους βρωμάει ακινησία…Τους μυρίζεσαι από μακριά…
-Έλα…
-Ναι σου λέω…Είδα χθες βράδυ δυο τέτοιους…Ένα συνοθυλευμα έπαρσης και αυταρέσκειας, φορεμένο παλτό για να καλύψει τη μικρότητα της βαλτωμενης ψυχής…Για την ακρίβεια , δεν τους είδα και πολύ καλά γιατί φοβήθηκα πως αν το βλέμμα μου συναντήσει το δικό τους για πολύ , θα σκοτεινιάσει τη μάτια μου μια για πάντα…
-Και τι έγινε?
-Τίποτα , όλα καλά…Είπα τις μαγικές μου λέξεις κι εξαφανίστηκαν…Σα να μην ήταν ποτέ…
-Και τώρα?
-Συνεχίζουμε…
-Τι?
-Τη διανομή…Η ενέργεια πρέπει ν’αλλαζει χέρια για να ρέει σωστά , γιατί αλλιώς λιμνάζει και βαλτώνει, βαραίνει αυτόν που την κουβαλά. Κι εμείς ως ταχυδρόμοι , μένει να βρίσκουμε τη σωστή διεύθυνση κάθε φορά και τον παραλήπτη…
-Μμμμμ….κι αν κάνω λάθος?
-Δεν υπάρχει κίνδυνος, μη φοβάσαι…Δεν είπαμε? Όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Και τα λάθη ακόμα έχουν λόγο ύπαρξης…Έχε τα μάτια ανοιχτά και θα καταλάβεις…
-Μα… νύσταξα…
-Όχι αυτά καλό μου…της ψυχής! Άντε, καληνύχτα τώρα και θα έρθω στ’ονειρο σου να σου ψιθυρίσω τη συνέχεια…
-Καληνύχτα θάλασσα πλατιά…
-Καλημέρα σκοτεινό ποταμάκι…

δέηση

Δεν

θέλω

τίποτα

λιγότερο

απο

την

απολυτοτητα

του...

τώρα!

Το πείραμα...

.............................................................

Ας πουμε οτι αυτο ειναι μια πρωτη σημειωση
πανω στον καμβα.
Ξερω , μπορει να μη φαινεται οτι εχει καμια
σχεση με τα προσχεδια ,
ομως ειναι αρχη ακομα...Θα περασει απο διαφορα
σταδια που θα δειχνω καθε τοσο...
ανυπομονω για οποιουδηποτε ειδους σχολια...

......Ερώτηση......Απάντηση

σήμερα ένιωσα

...

δυο συμπαθητικές χαρές

μια γλυκιά θλίψη

έναν ανούσιο φόβο

...

μεταξύ άλλων

*

εσύ?

*

Θελω να φάω ενα ποτό, να πιώ ένα τσιγάρο...

και ν'ανταλλάξω αμπελοφιλοσοφίες

ως το ξημέρωμα...

ΕμΠΥΡετο παραλήρημα…

Ανατριχίλα στο κορμί, αναστάτωση στην ψυχή, Φωτιά στο μυαλό…Προσπαθώ…να διαβάσω και κάνω ελεύθερη πτώση στον κόσμο των ονείρων…να ζωγραφίσω και το σώμα αντιδρά , αισθάνομαι άχρηστη, θέλω να τα κανω όλα , οι ώρες δε μου φτάνουν …ο χρόνος…

Βουτιά στο χρόνο…
Ένα δύστυχο Καλοκαίρι... ο ήλιος ανατέλλει από τη θάλασσα, έτοιμος να δώσει χρησμό για τα μελλούμενα..Μα αυτός έρχεται από τον άγνωστο δίπλα μου… Οι αναθυμιάσεις από το ποτό, σαν εργαλεία της Πυθίας, τον κάνουν εξομολογητή και παντοτινό φίλο. Κι ας μην τον ξαναείδα ποτέ. Μερικές κουβέντες ήταν αρκετές για να πηδήξω απ’το λάθος τραίνο.

Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Κανείς. Αρκεί να κοιτάς και να βλέπεις, να πιστεύεις και να τολμάς.

Βουτιά στο φόβο…
Ένα τρελο Φθινόπωρο...Εχω ήδη μπει στο μονοπάτι το δικό μου, το ξέρω κι ας μην το καταλαβαίνω. Η ζωή κυλά με ξέφρενους ρυθμούς μα χωρίς κούραση…και μου δίνει απλόχερα τα πάντα. Είμαι ευγνώμων και προσπαθώ να φανώ αντάξια. Τα καταφέρνω. Η ευτυχία μου χτυπά την πόρτα ….κι εγώ… της την κλείνω κατάμουτρα! Γιατί? Γιατί φοβήθηκα… Μα να φοβάσαι να ζήσεις? Αυτό κι αν είναι βλασφημια …οι καλύτερες δικαιολογίες δεν αρκούν.
(Βέβαια η απόδειξη πληρωμής τυπώθηκε σ’αυτη τη ζωή κιόλας, κι έγραφε το όνομα μου με γράμματα φαρδιά πλατιά…..)

Τίποτα δεν είναι τυχαίο, αρκεί να νιώθεις, πέρα απ’τον πληγωμένο εγωισμό, να ζεις, μη φοβηθείς…

Βουτιά στο τώρα…
Έναν περίεργο Χειμώνα...2 μέρες ψήνομαι στον πυρετό (δεν ξέρω πόσο, δεν έχω θερμόμετρο γιατί δε μου χρειάστηκε ως τώρα, μα τα βλέπω όλα κόκκινα)…κάνω προσπάθειες να θεραπεύσω τον εαυτό μου με ψυχραιμία , μα κατά βάθος ξέρω πως πρέπει να το περάσω αυτό, κάτι σαν κάθαρση…Ένας άγνωστος μου είπε πως εκτονώνονται τα αρνητικά συναισθήματα από μέσα μας…Μια άγνωστη μου είπε πως πρέπει να κάνουμε χώρο μέσα μας για να έρθουν τα καινούρια…Εγώ απλα συμπληρώνω …

Τίποτα δεν είναι τυχαίο… Κάθε πινελιά που μπαίνει πάνω στον καμβά παίζει το ρόλο της , ακόμη κι αν στο τέλος θα έχει καλυφθεί από αλλά χρώματα και δε θα φαίνεται καθόλου…
Κάθε άνθρωπος από αυτούς που έρχονται στη ζωή σου «τυχαία» είναι χρήσιμος…κάθε κουβέντα που «έτυχε» ν’ακουσεις είναι σημαντική…. ότι γίνεται στη ζωή μας , καλό η κακό , γίνεται για κάποιο λόγο.
Για να δώσει γνώση σε οποιον την αναζητά, δύναμη σε οποιον πιστεύει…
ισορροπία στη ζυγαριά του σύμπαντος.

prosxedia 1 & 2